Bir zamanlar, öfkesini kontrol etmekte zorlanan bir çocuk varmış. Bu çocuk her sinirlendiğinde etrafındakilere bağırır, hakaret eder ve hatta kimi zaman vururmuş. Bu durum ailenin ve arkadaşlarının canını çok sıkarmış.
Bir gün çocuğun babası, ona bir tahta ve bir torba dolusu çivi vermiş. Babası, çocuğa her sinirlendiğinde tahtaya bir çivi çakmasını söylemiş. Çocuk ilk başta bu fikre pek anlam verememiş, fakat babasının sözünü dinlemeye karar vermiş.
Ertesi gün, çocuk her sinirlendiğinde tahtaya bir çivi çakmaya başlamış. İlk gün tahtaya onlarca çivi çakmış. Fakat zamanla, sinirlenme sıklığı azalmaya başlamış. Çünkü tahtaya her çivi çaktığında, tahta daha da sertleşiyor ve çiviyi çakmak daha da zorlaşıyormuş.
Bir hafta sonra, çocuk artık tahtaya nadiren çivi çakmaya başlamış. Bir ay sonra ise tahtaya hiç çivi çakmadığı günler olmuş. Çocuk öfkesini kontrol etmeyi öğrenmiş ve daha sakin bir insan haline gelmiş.
Bir gün, çocuk tahtaya bakmış ve tahtadaki yüzlerce deliği görmüş. Her delik, bir zamanlar yaşadığı bir öfke nöbetini temsil ediyormuş. Çocuk tahtadaki delikleri görünce, öfkesinin ne kadar çok acıya neden olduğunu anlamış.
O günden sonra, çocuk her sinirlenmek üzereyken tahtadaki delikleri hatırlamış ve öfkesini kontrol etmeyi başarmış. Çivili tahta, çocuğa öfkesinin bedelini ve öfkesini kontrol etmenin önemini öğretmiş.
Bu hikaye bize öfkemizi kontrol etmenin ne kadar önemli olduğunu öğretiyor. Öfke anında yaptığımız ve söylediğimiz şeyler, etrafımızdakileri incitebilir ve geri dönüşü olmayan zararlara neden olabilir. Hikaye bize, öfkemizi kontrol etmek için çaba göstermemiz gerektiğini ve bunu yapmanın yolları olduğunu gösteriyor.